Αυτό το «αποκορωμένο» σαββατοκύριακο, μια δίσεκτη μέρα, καιρός
να συλλογιστούμε...
Η κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει απαιτεί προσπάθεια, κόπο και χρόνο. Απαιτεί ικανότητα. Γι’ αυτό, αυτή αποκτάται σταδιακά, ξεκινώντας από πολύ νωρίς, με την εξάσκηση της κριτικής σκέψης από τις μικρές ηλικίες, κάτι το οποίο παρέχουν πρώτα - πρώτα το σχολείο, η εκπαίδευση και η παιδεία εν γένει.
Λόγω των σοβαρών εκπαιδευτικών ελλειμμάτων, αλλά και της αλλαγής στη δομή της οικογένειας, η ικανότητα αυτή φθίνει όλο και περισσότερο. Σ’ αυτό έχει συντελέσει αποφασιστικά η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας και η κυριαρχία του πολιτισμού της εικόνας.
Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε πολλούς νέους με εξαιρετικά τυπικά προσόντα (πτυχία, γλώσσες, μεταπτυχιακά, διδακτορικά), αλλά που δυσκολεύονται να συνθέσουν στο μυαλό τους μια συνεκτική εικόνα του κόσμου «εκεί έξω». Πρόκειται για μια κατακερματισμένη εικόνα, θραύσματα ενός σπασμένου καθρέφτη που μας δείχνουν μια αλλοιωμένη πραγματικότητα.
Σ’ αυτόν τον κόσμο της ευκολίας και της αφθονίας το σχολείο είναι ο μόνος χώρος όπου το παιδί είναι ανάγκη να ενοχληθεί, να υπομείνει ένα μάθημα, να προχωρήσει βήμα - βήμα, να περάσει δύσκολες στιγμές.
Αυτό τα παιδιά δεν το δέχονται, επειδή δεν μπορούν πια να το καταλάβουν.