Η αναπτυξιακή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη ακολουθεί απολύτως την κατεύθυνση των μνημονιακών συνταγών. Είναι δηλαδή μονότονα προσανατολισμένη στην προσέλκυση ξένων ιδιωτικών επενδύσεων, προκειμένου να τους εκχωρηθεί η αξιοποίηση των πιο προσοδοφόρων «φιλέτων» της ελληνικής οικονομίας.
Είτε πρόκειται για εκτάσεις γης και φυσικά οικοσυστήματα, όπως το Ελληνικό για αστική ανάπτυξη, η βόρεια Χαλκιδική για εξόρυξη χρυσού και τα ελληνικά νησιά, τα δάση και οι παραλίες για τουριστική αξιοποίηση, είτε πρόκειται για υποδομές και δίκτυα στρατηγικής σημασίας, όπως τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα συγκοινωνιακά και ενεργειακά δίκτυα, είτε τέλος πρόκειται για πολύτιμα φυσικά αγαθά, όπως το νερό της ύδρευσης, η συνταγή είναι η ίδια. Η ανάπτυξη θεωρείται ταυτόσημη με την προσέλκυση ξένων επενδυτών, στους οποίους πωλούνται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.
Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της αναζήτησης ξένων ιδιωτικών επενδύσεων αγγίζει βέβαια τα όρια της παράνοιας, όταν οι… ξένοι επενδυτές αντί να φέρνουν στη χώρα ιδιωτικά κεφάλαια, ενισχύονται με δανειοδοτήσεις από ελληνικές τράπεζες. Πρόσφατο και χαρακτηριστικό το παράδειγμα με τους ξένους επενδυτές του Ελληνικού, οι οποίοι εξασφάλισαν χρηματοδότηση από ελληνικές τράπεζες, σε μια κορυφαία έκφραση μιας σπάνιας ελληνικής αρετής που έγινε γνωστή διεθνώς σαν …φιλοξενία.
Την ίδια στιγμή που η χώρα τεμαχίζεται και πωλείται σε ξένα οικονομικά συμφέροντα, μεγάλες δημόσιες επενδύσεις παγώνουν και συγχρηματοδοτούμενα από ευρωπαϊκά ταμεία έργα με μεγάλο κοινωνικό αποτύπωμα ακυρώνονται. Κορυφαίο, αλλά όχι μοναδικό παράδειγμα, το πολύπαθο έργο του μετρό της Θεσσαλονίκης και των επί χρόνια σχεδιαζόμενων επεκτάσεών του, που με διάφορα αστεία προσχήματα σταματούν και ακυρώνονται, σε μια προσπάθεια να ξηλωθεί ό,τι καλό έγινε τα τελευταία χρόνια. Κατά αντίστοιχο τρόπο παγώνουν και οι μεγάλες υποδομές και τα οδικά δίκτυα που είχαν ξεκινήσει τα προηγούμενα χρόνια να κατασκευάζονται με τη μορφή των συγχρηματοδοτούμενων δημόσιων έργων.
Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης ήταν πλήρως κατανοητή και απολύτως εξηγήσιμη η σπουδή των ξένων δανειστών να επιβάλουν, μέσω των μνημονίων, την πώληση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας σε φιλικά τους οικονομικά συμφέροντα. Αφού έτσι επετεύχθη και η εισροή ρευστού για την άμεση εξόφληση του χρέους προς αυτούς, αλλά και η διασφάλιση της κερδοφορίας των φιλικών τους ιδιωτικών συμφερόντων, που στο εξής θα έχουν το πλεονέκτημα να αξιοποιούν εκείνα τον ελληνικό πλούτο.
Όμως το να ακολουθεί την ίδια ακριβώς πολιτική μια ελληνική κυβέρνηση και μάλιστα οικειοθελώς, υπονομεύοντας τις μελλοντικές αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και ωθώντας την και πάλι στον εθισμό του εξωτερικού δανεισμού, αυτό παραμένει στη σφαίρα του ανεξήγητου. Ακόμη και αν αυτή η πολιτική αποδοθεί σε ακραία νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία...