Θα έγραφαν σήμερα σ' ένα νέο μανιφέστο απευθυνόμενοι στην εργαζόμενη τάξη του καιρού μας...
Η ελληνική κοινωνία, όπως όλες στον κόσμο μας, είναι ανισότιμη, δηλαδή ταξική, δεν υπάρχει λόγος να διστάζουμε μπροστά στον ιστορικό αυτόν όρο. Το αστικό σύνταγμά μας επιχειρεί και τα καταφέρνει με διατάξεις «καθολικού χαρακτήρα» (εκλογές και τα λοιπά) να αποκρύπτει την κοινωνική ανισότητα.
Η επιχειρούμενη από την κυβέρνηση και το κόμμα της άρχουσας τάξης (που αύριο έχει τα πολλοστά «γενέθλιά» του...) νέα «εργατική νομοθεσία» αποκαλύπτει άθελά της τις συνταγματικές ανισότητες που διακρίνουν τους έχοντες και κατέχοντες (μεταξύ των άλλων και την ισχύ του Δικαίου) από τους παραγωγούς του όποιου πλούτου της χώρας. Θα περίμενε λοιπόν κανείς οι κοινωνικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι των τελευταίων να αντιληφθούν χωρίς παρωπίδες την τωρινή, απροκάλυπτη επίθεση των πρώτων, επίθεση που επιχειρείται εδώ και χρόνια...
Χαρακτηριστική της χρόνια ακατανόητης «αντίληψής» τους η απόφαση της ΓΣΕΕ (με ψήφους των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) της 1ης Ιουλίου εν όψει του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, το οποίο κατήγγειλε ως «διχαστικό». Όχι ότι έπρεπε να πάρει θέση υπέρ της τότε κυβέρνησης που το διεξήγαγε. Ή κατ' ανάγκην υπέρ της «εξόδου της χώρας από το ευρώ». Αλλά για την υπονοούμενη «συνειδητοποίηση» των μελών της και το ύφος της.
«Ως Τριτοβάθμια Συνδικαλιστική Οργάνωση των εργαζομένων του Ιδιωτικού Τομέα, στέλνουμε ξεκάθαρο μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. Η ευρωπαϊκή πορεία της πατρίδας μας είναι αδιαπραγμάτευτη! Λέμε ναί στην Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης! Λέμε ναί στο κοινό μας νόμισμα και στην ομόσπονδη Ευρώπη!».
Η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ) καθώς και η Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ) είναι απαιτητές παράμετροι της ελληνικής κοινωνικής ιστορίας. Με τα θετικά και τα αρνητικά τους, κυρίως τα αρνητικά τους από τις αρχές της δεκαετίας του '80 με αποκορύφωμα τα χρόνια της τρέχουσας ακόμη κρίσης. Η δικιολογημένη συνεπώς δημιουργία παράλληλου «πανεργατικού αγωνιστικού μετώπου» (ΠΑΜΕ), κατά την πρακτική ευρωπαϊκών αριστερών και κομμουνιστικών πολιτικών σχηματισμών (λ.χ. της Γαλλίας), μπορεί να απέδωσε οργανωτικά, αλλά καμμία ένδειξη δεν υπάρχει ότι ωφέλησε έως τώρα αποτελεσματικά τους έλληνες εργαζόμενους. Αντίθετα, έχει εγκαθιδρυθεί μια άτυπη δυαρχία και ένας οδυνηρός κατακερματισμός. Με ποιόν είμαστε; Με τη συναινετική ΓΣΕΕ ή με το αγωνιστικό ΠΑΜΕ...
Ο συνδικαλισμός, για να είναι αποτελεσματικός, απαιτεί, πέρα από κοινωνικές και οργανωτικές τακτικές, πολιτικό σχεδιασμό και ενιαία καθοδήγηση. Είναι άλλο η συγκυριακή, «οικονομικίστικη» διεκδίκηση (μισθοί, συνθήκες εργασίας και τα λοιπά) και άλλο η ευρεία οικονομική πάλη των εργαζομένων (για να θυμηθούμε και τον Λένιν, γιατί όχι, όταν χρειάζεται...). Αυτό που επιχειρεί σήμερα η κυβέρνηση είναι να ελαττώσει την τιμή της εργαζόμενης τάξης, πολλαπλώς. Η αξία της παραμένει η ίδια, αλλά μεγάλο μέρος της να μην αμείβεται, πολλαπλώς. Επιχειρεί δηλαδή να αποπολιτικοποιήσει εντελώς (γι' αυτό και ο «ηλεκτρονικός συνδικαλισμός» που σκοπεύει να επιβάλει...) τον κοινωνικό χαρακτήρα των εργατικών διεκδικήσεων!
Οι εργαζόμενοι χωρίς πολιτική καθοδήγηση δύσκολα μπορούν να φέρουν σε πέρας ακόμη και τις συγκυριακές διεκδικήσεις, πόσο μάλλον τη μακροχρόνια πολιτικοοικονομική πάλη. Το καθήκον αυτό, εννοείται της ιδεολογικής και πολιτικής καθοδήγησης και όχι «διοίκησης» και χειραγώγησης, ιστορικά και εκ των πραγμάτων ανήκει στους πολιτικούς σχηματισμούς της Αριστεράς, στο κόμμα. ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και οι «παραφυάδες αυτών», ας ξαναδιαβάσουν και τους τρεις, με τα μάτια του καιρού μας...