Η άλωση της Τριπολιτσάς 23 Σεπτεμβρίου 1821 και η απελευθέρωση της Τρίπολης 1η Οκτωβρίου 1944 είναι κορυφαίες στιγμές των αγώνων του λαού του Μωριά για λευτεριά και προκοπή.
Και στις δύο περιπτώσεις, παρά τα βήματα που έγιναν στο δρόμο για την κατάκτηση και επανακατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας, αυτή δεν ολοκληρώθηκε. Οι παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων και οι εμφύλιες έριδες διαμόρφωσαν ένα κράτος οικονομικά και πολιτικά εξαρτημένο που η προκοπή του είναι ακόμα και στις μέρες μας ζητούμενο.
Πλησιάζει ο καιρός που θα εορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης. Το γεγονός αυτό αποτελεί αφορμή όχι μόνο να εξάρουμε την παλληκαριά που επέδειξαν τότε οι πρωταγωνιστές της και τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, παρακάμπτοντας τους μύθους, αλλά και να επισημάνουμε αδυναμίες και λάθη που οδήγησαν στη μη εκπλήρωση όλων των σκοπών της. Η επέτειος αυτή δίνει ταυτόχρονα την ευκαιρία να σταθούμε κριτικά απέναντι στην πορεία του νεοελληνικού κράτους, όχι μόνο για ιστορικούς λόγους, αλλά και για να συζητήσουμε ίσως μια άλλη πρόταση για την πρόοδο του τόπου.
Οι κρατούντες, τοπικά και κεντρικά, πρέπει να καταλάβουν ότι ο εορτασμός αυτής της επετείου δεν είναι μπίζνες σαν την Ολυμπιάδα, αλλά εθνική υπόθεση και σ’ αυτόν πρωταγωνιστής οφείλει να είναι ο λαός.
Στην Αρκαδία, παρ’ όλο που αυτή βρέθηκε στο επίκεντρο των αγώνων της Ανεξαρτησίας και της Εθνικής Αντίστασης, τα μνημεία που μαρτυρούν αυτά τα γεγονότα εξαφανίζονται κάτω από τις ερπύστριες της μπουλντόζας, την επέλαση του τσιμέντου και από την αδιαφορία των αρχών. Τα ταμπούρια της λευτεριάς στα Τρίκορφα, τα εξήντα (60) σχολεία της Αρκαδίας στην Τουρκοκρατία, οι φυλακές της Κατοχής και όχι μόνο είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Στον εορτασμό για την Άλωση της Τριπολιτσάς από την μια μεριά περισσεύουν τα μεγάλα κούφια λόγια και από την άλλη απουσιάζει η συζήτηση μεγάλων ζητημάτων που ετέθησαν ήδη από την Επανάσταση. Ενώ, παρά την επίσημη αναγνώριση από την Πολιτεία της Εθνικής Αντίστασης, δεν γίνεται καν μνεία από τις τοπικές αρχές της απελευθέρωση της Τρίπολης από τη ναζιστική κατοχή.
Πώς είναι δυνατόν οι επέτειοι των ιστορικών αυτών γεγονότων να έχουν πλέον διδακτική σημασία για το λαό της περιοχής, που βιώνει βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση; Δεν βλέπουν οι ιθύνοντες τα έρημα ιστορικά χωριά, τα λουκέτα στα μαγαζιά και τις κλειστές βιομηχανικές εγκαταστάσεις;
Τούτος ο τόπος έχει πλούσιο και ένδοξο παρελθόν, αλλά δύσκολο παρόν και δυσοίωνο μέλλον, αν οι άνθρωποι της εργασίας και του πνεύματος δεν προσπαθήσουν ν' αλλάξουν τα πράγματα, όπως το ’21 και στην Κατοχή.