Και ενίοτε μοναχικός! Σαν σήμερα το 1789, η ημερομηνία μπορεί να μην είναι ακριβής, κατά τη διάρκεια συζήτησης τού νέου Συντάγματος τής επαναστατημένης Γαλλίας, ακούστηκαν για πρώτη φορά οι όροι Αριστερά και Δεξιά. Έτσι ή αντίστροφα...
Γεγονός πάντως είναι ότι οι όροι αυτοί έχουν τις ρίζες τους στη Γαλλική Επανάσταση και προέκυψαν από την (τυχαία;) χωροταξία τής γαλλικής Γενικής Συνέλευσης (États Généraux). Στα αριστερά τού προεδρείου έδρανα κάθονταν όσοι εναντιώνονταν στη μοναρχία και υποστήριζαν τήν Επανάσταση, την εγκαθίδρυση Δημοκρατίας και ένα κοσμικό καθεστώς, ενώ στα δεξιά κάθονταν οι υποστηρικτές τού παλαιού καθεστώτος.
Μπορεί τότε στη γαλλική Γενική Συνέλευση, οι μεν και οι δε να κάθησαν τυχαία, έκτοτε στις εθνοσυνελεύσεις οι θέσεις είναι συμβατικά καθορισμένες. Έξω, οι δρόμοι έχουν ως γνωστόν δύο ακαθόριστες κατευθύνσεις, δεξιά ή αριστερά, πηγαίνοντας ή ερχόμενος...
Ως έννοιες, ωστόσο, η Αριστερά και η Δεξιά είναι σήμερα πιο φορτισμένες. Στα παραδοσιακά θέματα σύγκρουσης (πάλη τών τάξεων) προστίθενται και άλλα. Η Δεξιά βρίσκει τόν τρόπο να «αναγεννάται». Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η αναγέννηση τής δεξιάς πολιτικής συνέπεσε λόγου χάρη με την αύξηση τών μεταναστευτικών ροών.
Η Αριστερά δυσκολεύεται. Με κίνδυνο να καταντήσει μια γενική και συγκεχυμένη έννοια. Οι Αριστεροί ωστόσο είναι συγκεκριμένα φυσικά πρόσωπα, που συχνά ζουν μια αφύσικη και οδυνηρή πραγματικότητα. Να ανιχνεύουν τόν δρόμο τής Αριστεράς με σβηστούς τούς οδοδείκτες της. Και οι πολλοί να πηγαίνουν από 'κεί!