Για τον Μίκη Θεοδωράκη, που άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή, δεν θα γράψουμε μεγάλα λόγια, ούτε θ' αφηγηθούμε τήν αριστερή του ιστορία. Η ιστορία τού Μίκη τών αγώνων και τών τραγουδιών τού αγώνα, τής Αριστεράς και αυτού τού τόπου να ορίζει τή μοίρα του, δεν παραγράφεται. Έχουμε αποδώσει τή δέουσα τιμή όντας ο Μίκης εν ζωή.
Εδώ θα πούμε «κακίες», να μετριάσουμε και την υπερβολή... Σήμερα, πριν ακόμα ενταφιαστεί και μαζί του ενταφιάσουμε κάθε ιστορία του.
Για την τέχνη τού Μίκη Θεοδωράκη δεν έχουμε τά εφόδια να αποφανθούμε. Την τέχνη του αυτή καθ' εαυτή και την επίδραση που είχε στο ελληνικό μουσικό στερέωμα και ίσως πέρα απ' αυτό. Την επίδραση όμως που είχε η τέχνη του στη ζωή μας, πώς να τήν αρνηθούμε. Και αν πολλά από τα έργα του ήσαν «συγκυριακά» και αν κάποτε η «πολιτική» ζωή μας βρει τόν ρυθμό της δίπλα σε μια ανθρώπινη καθημερινότητα και ο ντουνιάς πάψει να είναι ψεύτης και άδικος, πάντα θα τραγουδάμε για δυο μάτια σαν φωτιές που όταν μάς κοιτάζουν θα τα νοιώθουμε σαν μαχαιριές... Τα τραγούδια τού Μίκη Θεοδωράκη είναι ο κόσμος που κάποτε θα μάς αξίζει, διαβάσαμε κάπου... Θεωρούμε ότι είναι μακράν η πιο ουσιαστική «δήλωση» απ' αυτές που θ' ακούσουμε αυτές τις μέρες.
Ο Μίκης, όπως ακριβέστατα τόν περιέγραψαν αλλού, υπήρξε μια θύελλα. Από την οποία δεν ήταν εύκολο κανείς να φυλαχτεί, προσθέτουμε εμείς. Ούτε ο ίδιος... Αν δεν «φάλτσαρε» στη μουσική του, πολλές από τις πολιτικές επιλογές του έφεραν σε αμηχανία τόν κόσμο πάνω στον οποίο στηρίχτηκε η έμπνευση τής τέχνης του. Δικαίωμα του ασφαλώς, αλλά και υπό την κρίση αυτού τού κόσμου. Οι πολτικές επιλογές του, αν δεν έπαιξαν ρόλο ιστορικό, προκάλεσαν σύγχυση, πολιτική, ιδεολογική, λογική, που κατά την άποψή μας τελικά δεν ωφέλησαν καμιά πλευρά.
Δεν ξέρουμε αν είχε πικραθεί από την Αριστερά ή ήλπιζε να «εξημερώσει» τη Δεξιά προς μια «εθνική συμφιλίωση», ή θέλησε στο τέλος τής ζωής του να καταστεί «εθνικό σύμβολο». Από το «Καραμανλής ή τανκς...» ώς την «εθνική παρέμβασή» του στο Μακεδονικό, με την ενδιάμεση ανάδειξή του σε βουλευτή και υπουργό Επικρατείας τού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο Μίκης Θεοδωράκης από ένα χρονικό σημείο και ύστερα δεν ωφέλησε πολιτικά, ούτε τη Δεξιά. Και ας βαυκαλίζεται σήμερα η Δεξιά τού Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι τον «κληρονόμησε» ως «εθνικό κεφάλαιο», υπερθεματίζοντας σε δηλώσεις και κηρύσσοντας καθ' υπερβολήν «τριήμερο εθνικό πένθος». Και ο ακροδεξιός Σαμαράς να τόν αποχαιρετά «Αντίο, αδελφέ μου...
Και δεν ωφέλησε τή Δεξιά, ο Μίκης Θεοδωράκης, επειδή τής παρείχε «προοδευτικό άλλοθι», με αποτέλεσμα αυτή να εξωθείται σε περισσή αλαζονεία και «δημοκρατική οίηση», που καλύπτει πολιτικές σκοπεύσεις και συχνά πρακτικές που ο ίδιος στο παρελθόν είχε υποστεί! Δεν ωφέλησε όμως έτσι ούτε τον ταλαιπωρημένο από τη δεξιά τούτον τόπο. Επαναλαμβάνουμε και το τονίζουμε, με τις πολιτικές του επιλογές... Τί οποίες ίσως και ίδιος να αναλογίστηκε λίγο πριν το επερχόμενο τέλος και εξέφρασε τήν επιθυμία να πεθάνει κομμουνιστής...
Μα τόση «κακία», σήμερα; Θα πείτε. Οι νεκροί δεδικαίωνται, για τις πράξεις του... Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν πέθανε, παραμένει, έτσι ή αλλιώς, ζωντανός στον νου και στην ιστορία μας...
Υ.Γ. Αν δεν είχαμε ακούσει αυτό, ίσως να μη επισπεύδαμε να γράψουμε τό άρθρο. Χατζηδάκης στη Βουλή. «Την ημέρα που οι Έλληνες ενωμένοι τιμούμε τή μνήμη τού Μίκη Θεοδωράκη, ο κύριος Τσίπρας ήρθε στη Βουλή με μια τοποθέτηση (για το ασφαλιστικό) που ήταν η επιτομή τού διχασμού». Τί άραγε εννοούν οι δεξιοί όταν αναφέρονται στους «αγώνες τού Μίκη»!