Μπορεί η πολιτική να τελεί υπό εξαφάνιση και να συμπαρασύρει μέρος τής κοινωνίας, αλλά στο βάθος λειτουργεί αυτόνομα μια πολιτικoκοινωνική «συνομωσία». Η οποία συνήθως επιφέρει τόν θάνατο τών πολιτικών εξουσιών, που λειτουργούν σαν σκιές...
Ο πρωθυπουργός εμφανίζεται σαν να είναι πρωθυπουργός, οι υπουργοί σαν να υπουργεύουν. Στην πραγματικότητα, πρωθυπουργός και υπουργοί είναι σκιες τής πολιτικής σκηνής, αποκομμένες από την «πλατεία».
Το σαθρό λόγου χάρη επιχείρημα τής ατομικής ευθύνης τών πολιτών, που τώρα μεταλλάσσεται σε υποχρέωση (εμβολιασμού), είναι άνευ αποτελέσματος, αφού η συμμετοχή τού πολίτη στη λειτουργία τής πολιτικής εξουσίας είναι ανύπαρκτη. Ο λαός κατέστη «απόκληρος» τών ευθυνών.
Η «ατομική ευθύνη» είναι αντικατοπτρισμός τής πολιτικής ευθύνης πάνω στον πολίτη. Ουσιαστικά, όταν ο κύριος Μητσοτάκης επικαλούνταν τήν «ατομική ευθύνη», την οποία μάλιστα «συνταγματοποίησε» (με το άρθρο 25), δεν έκανε τίποτ' άλλο από το να «καλλιεργεί» τήν ατομική απάθεια τού πολίτη. Και όταν αναφέρονταν στη «συλλογική υπευθυνότητα», το αποτέλεσμα είναι η συλλογική παθητικότητα (ή «παθητική αντίσταση").
Όταν ο πολίτης αποκόπτεται από τη λειτουργία και τις αποφάσεις τής πολιτική εξουσίας, η πολιτική εξουσία νεκρώνεται. Αλλά και έτσι, είναι επικίνδυνη. Ένα εξουσιαστικό ζόμπι με λογότυπο τη νεκροκεφαλή!
Υ.Γ. Τις σκέψεις αυτές μεταγράψαμε και τις τραβήξαμε παραπέρα, από ένα άρθρο σε δεξιό ιστολόγιο (Antinews.gr,
Η «διαπολιτική» τού Κυριάκου Μητσοτάκη...), που επικαλείται ...τον Καστοριάδη (και την αυτονομία). Ελλείψει επίκαιρης αριστερής σκέψης...