Το τριήμερο 15, 16 και 17 Αυγούστου τού 1969 έλαβε χώρα στο προάστιο Bethel τής Νέας Υόρκης ένα ανεπανάληπτο γεγονός που συνδέθηκε με μια ολόκληρη γενιά...
Το αρχικό σχέδιο είχε υπ' όψη του τή γειτονική πόλη Woodstock. Λόγω τών έντονων αντιδράσεων τών κατοίκων, αλλά και έλλειψης κατάλληλου χώρου, το γεγονός θα λάβει χώρα σε μια φάρμα τού Μπέθελ. Έμεινε ωστόσο στην ιστορία ως Φεστιβάλ τού Γούντστοκ ή απλώς Γούντστοκ.
Αμέτρητα αυτοκίνητα μικρά, μεγάλα, φορτηγά, τροχόσπιτα, τζιπ, μηχανές και μηχανάκια, ποδήλατα μπαίνουν από τα ξημερώματα τής 15ης Αυγούστου στο Μπέθελ. Η σημαία σύμβολο τού Φεστιβάλ, το πουλί τού Woodstock, υψώνεται μπροστά από τη σκηνή. Καλλιτέχνες όπως ο Richie Havens, ο γκουρού Swami Satchidananda και ο Ravi Shankar καταφθάνουν σταδιακά. Η μικροφωνική εγκατάσταση έχει στηθεί, ελέγχεται ο ήχος, τα φώτα και οι προβολείς. Ένας εκφωνητής προειδοποιεί τό πλήθος να προσέξουν μην ποδοπατηθούν.
Όλος αυτός ο «όχλος» από τις πρώτες κιόλας ώρες δίνει τήν αίσθηση τής ενότητας, της ελευθερίας, της ενιαίας φωνής. Δεν πρόκειται για ένα κοινό που παρακολουθεί απλώς μια συναυλία, αλλά για μια κοινότητα, που τρώει, πίνει, χορεύει, τραγουδάει, κάνει έρωτα, κοιμάται, ζητοκραυγάζει, οργανώνεται σ' ένα συλλογικό κίνημα. 500.000 νέοι, λευκοί, έγχρωμοι, διαφορετικής καταγωγής, εθνικότητας, μορφωτικού επιπέδου, φύλου, φυλής, θρησκείας, δίνουν τήν αίσθηση ότι ανήκουν σε κάτι κοινό. Η πρώτη νύχτα κλείνει με τη φωνή τής έξι μηνών εγκύου Joan Baez να λέει. «Καληνυχτήστε τόν γειτονά σας και ευχαριστήστε τόν εαυτό σας που δημιούργησε και έζησε τήν πιο ειρηνική μέρα τής μουσικής!».
Το μεσημέρι τής επόμενης μέρας, ο Carlos Santana μετά τους Quill και και τον Country McDonald ανεβαίνουν στην σκηνή. Το τραγούδι τους δεν έχει στίχους, παρά μόνο μουσικά όργανα που κορυφώνουν τόν ήχο τους με το κρεσέντο τών ντράμς. Οι ουρανοί μετατρέπουν τή φάρμα σ' έναν απέραντο λασπότοπο, όπου νέοι, νέες, ζευγάρια, σκυλιά, παιδιά και μωρά χορεύουν σ' ένα ατελείωτο πάρτυ. Ζευγάρια φιλιούνται και ομοφυλόφιλοι αγκαλιάζονται στο σούρουπο τής δεύτερης μέρα...
Τη χαοτική και χαρμόσυνη διάθεση τής προηγούμενης ημέρας έρχεται να επισκιάσει ένα στρατιωτικό ελικόπτερο που καταφθάνει την τρίτη μέρα στη φάρμα. Δεν είχε «κακό σκοπό», παρέχει πρώτες βοήθειες σε όποιον είχε ανάγκη. Ενώ τα εναπομείναντα τρόφιμα για να ταγιστούν 500.000 άνθρωποι λιγοστεύουν. Κάποια από τα πρόσωπα είναι σκυθρωπά. Αρκετές νεαρές κοπέλες κλαίνε και μερικές αποχωρούν. Τα τρόφιμα ώρα με την ώρα εξαντλούνται, το νερό είναι ελάχιστο...
Την ανήσυχη εικόνα χαλαρώνουν οι φωνές από τα χιλιάδες παιδιά που βρίσκονται με τους γονείς τους στη φάρμα. Γυμνά μωρά τρέχουν και κυλιούνται στο χώμα, χορεύουν... Το ουσιαστικότερο μήνυμα ειρήνης και αγνότητας τού Γούνστοκ, τα παιδιά. Τότε ακριβώς εμφανίζεται o Joe Country με το συγκρότημά του The Fish τραγουδώντας Next stop is Vietnam! Η αντίθεση που θα ταράξει τά τείχη τής συντηρητικής αμερικανικής κοινωνίας προξενώντας θετικές αντιδράσεις ακόμα και σε ανθρώπους διαφορετικής γενιάς. Ένα χαμογελαστό γυμνό μωράκι απέναντι στα αιματοκυλισμένα κορμιά τού Βιετνάμ...
Κάπου στο βάθος ακούγεται ο Jimmy Hendrix με τους Gypsy Sun και Rainbows. Είναι φυσικά λίγες, ελάχιστες σκηνές από την πραγματικότητα και το ντοκυμανταίρ Woodstock, Three Days That Defined a Generation...