Όχι για να σωθούμε, αλλά για να τή σώσουμε! Αυτό κάνουμε οι Έλληνες αυτή την εποχή. Θα την χρειαστούμε, την τρέλα, σαν περάσει η παραφροσύνη τών όσων ζούμε...
Κρατούσε μια απόσταση από την τρέλα, όχι για να σωθεί, αλλά για να τή σώσει... Ίσως από τους πιο σπουδαίους στίχους που γράφτηκαν ποτέ. Με αφορμή κάτι που συνέβη σαν σήμερα το 1973. Τότε που ο Νιόνιος χόρευε μαζί μας ζεϊμπέκικο!
Στον εαυτό του είπε, Νίκο, συγκρατήσου, τραβώντας κιόλας το λεπίδι /... / Ο Τύπος πάντως τον πρόβαλε ανοιχτά σαν αιμοβόρο κτήνος / Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί, παράξενο δεν ήταν / Η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ’ αυτόν μιαν άλλη απειλή / Τό 'παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό στο συνεργάτη ενός εντύπου / Μα ο Μπιθικώτσης τόν διώχνει και του λέει, πού να σού εξηγώ / Δεν είχε μάρτυρες εκτός τ' αφεντικό και τη νοικοκυρά του / Οι δικηγόροι λέγαν ανώμαλη ψυχή, κοιτάξτε τά χαρτιά του / Νίκο, χωριό συσκοτισμένων / Νίκο, ποιοί σ' έχουν κυκλωμένο / Ο ίδιος ξέγραψε απ’ αρχής τον εαυτό του, το είπε, πρέπει να πεθάνω / Μπήκε στον κόπο δηλαδή τών δικαστών, μα αυτοί δεν μπήκαν στον δικό του / Καθώς διηγόταν τή ζωή του, θαρρούσα δεν θ’ αντέξω / Η δίκη εξελισσόταν μέσα, μα η δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω / Στα γράμματά του από τη φυλακή, ο βίος δεν διαφέρει / Ασφυκτιούσε σαν ζώο μυθικό, εδώ όσο κι εκεί...