Η όψιμη οικολογική ευαισθησία τής κυβέρνησης, για την άμεση απολιγνιτοποίηση τής παραγωγής ενέργειας και επαναλειτουργία τού τραίνου στον νομό μας, φέρνουν στη μνήμη μας τις προτάσεις που είχαν γίνει στο παρελθόν και τον τρόπο με τον οποίο τις αντιμετώπισαν η κεντρική και τοπική εξουσία.
Από το 2002 ο ανεξάρτητος νομαρχιακός συνδυασμός «Αρκάδων Κοινόν" στο πρόγραμμά του ανέφερε. «Μελέτη και προγραμματισμός για τη συνέχιση τής λειτουργίας τού ενεργειακού κέντρου Μεγαλόπολης στο μεταλιγνιτικό στάδιο. Διάθεση τού ειδικού αναπτυξιακού πόρου (λιγνιτόσημο) για την ανάπτυξης τής περιοχής μετά το τέλος τού λιγνίτη. Χωροθέτηση βιοτεχνικού πάρκου στη Μεγαλόπολη και μελέτες για την εγκατάσταση μονάδων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας κάτω από συγκεκριμένους περιβαλλοντικούς όρους». Στο δε πρόγραμμα τού 2006. «Χωροθέτηση Βιομηχανικής Περιοχής (ΒΙ.ΠΕ) στη Μεγαλόπολη, ώστε να αξιοποιηθεί παραγωγικά το ειδικευμένο εργατικό δυναμικό και παραχώρηση για γεωργική χρήση από τους κατοίκους τής περιοχής τών δημοσίων εκτάσεων τών πρώην ορυχείων».
Για τον σιδηρόδρομο, που ακόμα δεν είχε διακοπεί η λειτουργία του. «Εκσυγχρονισμός τού δικτύου τής Πελοποννήσου και επέκταση του εμπορικού τομέα, ώστε να γίνει βιώσιμο. Σύνδεση του δικτύου με το ενεργειακό κέντρο Μεγαλόπολης και τη βιομηχανική περιοχή Τρίπολης. Ίδρυση και λειτουργία εμπορευματικού σταθμού στη ΒΙΠΕ Τρίπολης». Ανάλογες προτάσεις και μάλιστα επιστημονικά τεκμηριωμένες για τη λειτουργία τού τραίνου έγιναν και από τον σύλλογο «Φίλοι τού σιδηρόδρομου».
Αυτές τις προτάσεις τόσο η κεντρική εξουσία όσο και η τοπική εξουσία, δέσμια τής πολιτικής εξάρτησης, όχι μόνο δεν αξιοποίησαν, αλλά επιδίωξαν να περιθωριοποιήσουν αυτές τις φωνές και να ακολουθήσουν τήν πολιτική «βλέποντας και κάνοντας». Η εξυπηρέτηση μεγάλων και τοπικών συμφερόντων και οι εκλογικές σκοπιμότητες ήταν ο μπούσουλας τής δραστηριότητας τους.
Δεν αξιοποιήθηκε το λιγνιτόσημο και κονδύλια για τη δημιουργία υποδομών στη μεταλιγνητική περίοδο. Στη ΔΕΗ απαγορεύτηκε από το 1990 να δραστηριοποιηθεί με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Δεν υπήρξε σχέδιο χωροθέτησης για την εγκατάσταση ανανεώσιμων μονάδων ενέργειας και με κρατική επιδότηση διευκολύνθηκε η άναρχη εγκατάσταση από ιδιώτες σε πολλές τοποθεσίες. Η ΔΕΗ οδηγήθηκε στα πρόθυρα χρεοκοπίας και στην ιδιωτικοποίηση μεγάλου μέρους τής ενέργειας, με δυσμενείς επιπτώσεις για τους καταναλωτές. Το τραίνο, με την προσχηματική προσπάθεια εκσυγχρονισμού τής γραμμής, αφού σπαταλήθηκαν εκατομμύρια ευρώ, έκλεισε.
Τώρα ψάχνονται...
Τώρα είκοσι σχεδόν χρόνια μετά, τα ζητήματα αυτά επανέρχονται στην επικαιρότητα. Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής μιλούν για «δίκαιη ανάπτυξη» και εξαγγέλλουν υποσχέσεις που έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί είκοσι χρόνια πριν. Τώρα σκέφτηκαν να γίνει μελέτη για τη δημιουργία ΒΙ.ΠΕ και βιοτεχνικού πάρκου στη Μεγαλόπολη, η οποία είναι προϋπόθεση για να γίνουν επενδύσεις και να καλυφθεί η απώλεια τών θέσεων εργασίας στις λιγνιτικές μονάδες.
Για το τραίνο εξήγγειλαν τώρα την επιβατική λειτουργία τής γραμμής Κορίνθου - Ναυπλίου και μελέτη (!) για τη λειτουργία τής γραμμής Άργους - Καλαμάτας, με συνδέσεις με ΒΙ.ΠΕ και λιμάνια και με εμπορευματική δραστηριότητα. Δεν υπάρχει όμως χρονοδιάγραμμα και το κυριότερο τα κεφάλαια για την πραγματοποίηση αυτών τών επιδιώξεων. Η αντίληψη τών ηγεσιών τής αυτοδιοίκησης (πρώτου και δεύτερου βαθμού), να ζητάμε ότι δεν θέλουν άλλοι (σκουπίδια, φύλακες), είναι κατάντια. Η δε επιλογή τής άκριτης στήριξης εξαγγελιών τής κυβέρνησης, που είναι αμφίβολο αν υλοποιηθούν, δημιουργούν φρούδες ελπίδες και είναι τουλάχιστον επικίνδυνη.
Η επικείμενη απογραφή τού 2021, αν και όποτε γίνει, θα πιστοποιήσει τή γενικευμένη κρίση, την υποχώρηση τού επιπέδου ανάπτυξης τού τόπου και την πληθυσμιακή συρρίκνωση, που φθάνει σε πολλές περιοχές ώς την ερήμωση. Η παραγωγική ανασυγκρότηση τής περιοχής καθίσταται αναγκαία και επιτακτική. Η αξιοποίηση τόσο τού φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος όσο και της ανθρώπινης δραστηριότητας στην ανάπτυξη τής γεωργίας, της βιομηχανίας, του εμπορίου και των υπηρεσιών, είναι εκ των ουκ άνευ για την αλλαγή πορείας του τόπου. Ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή ο πολίτης, έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο.