Ιδιώνυμο αδίκημα, η απόπειρα ή προπαρασκευαστική πράξη σοβαρού αδικήματος. Μπορεί και η σκέψη...
Στο άρθρο 1 τού νομοσχεδίου που κατατέθηκε από την κυβέρνηση χθες το απόγευμα στη Βουλή διαβάζουμε. «Σκοπός του παρόντος νόμου είναι η διασφάλιση της άσκησης του δικαιώματος του συνέρχεσθαι δημοσίως σε υπαίθριο χώρο...». Το τί λέει παρακάτω το συγκεκριμένο άρθρο, λίγη σημασία έχει. Διότι αποτελεί ειρωνεία τής λογικής να θέλουν να μάς «διασφαλίσουν» κάτι που οι ίδιοι απεχθάνονται και (εν όψει όσων έρχονται) τρέμουν (ΤΡ.)...
Και αυτό γιατί στην τελική μορφή τού νομοσχεδίου τού υπουργείου Προστασίας τού Πολίτη προβλέπεται μεταξύ άλλων ότι οι αρχές θα έχουν το δικαίωμα να περιορίσουν ή και να απαγορεύσουν διαδηλώσεις, όταν δεν πληρούνται ιδιαίτερα αυστηρές προϋποθέσεις. Προβλέπεται, μεταξύ άλλων, η «μείωση των δημόσιων συναθροίσεων», αν πιθανολογείται διαταραχή της «κοινωνικοοικονομικής ζωής τής περιοχής». Ιδιαίτερα επίμαχο είναι το σημείο, όπου ορίζονται αυστηρότατες αρμοδιότητες για τον «οργανωτή», τον οποίο θα βαραίνουν και ποινικές ευθύνες, ακόμη και σε περίπτωση επεισοδίων από τρίτους.
Έμπειροι νομικοί επισημαίνουν μάλιστα πως οι προβλέψεις για τις «ποινικές ευθύνες» τού οργανωτή ενδεχομένως να αποτελέσουν και την πραγματική «κερκόπορτα» για την απόπειρα «μπλόκου» στις διαδηλώσεις, με δεδομένο πως φαντάζει πολύ δύσκολο ένα πρόσωπο ή ο επικεφαλής μιας συλλογικότητας να αναλάβει την ευθύνη για το τί θα πράξει ο καθένας ή τί θα συμβεί σε μια συνάθροιση εκατοντάδων ή χιλιάδων ατόμων.
Επιπλέον, καθιερώνει μια μορφή ιδιώνυμου, προβλέποντας συλλήψεις για όσους συμμετέχουν σε συγκεντρώσεις, οι οποίες είτε δεν έχουν πάρει άδεια είτε έχουν απαγορευθεί. Παράλληλα το νομοσχέδιο περιλαμβάνει και τις περιπτώσεις «έκτακτης ανάγκης», κατά τις οποίες η αστυνομία θα επιτίθεται και θα διαλύει μια πορεία που «δεν θα πληροί τα αυστηρά κριτήρια του νόμου»...