Μην τούς πυροβολείτε στην καρδιά, πυροβολήστε τους στα πόδια...
ΤΖΟ ΜΠΑΪΝΤΕΝ
Επειδή αρχίζουμε να αηδιάζουμε με την ξεδιάντροπη «ιδιοποίηση» από τα εδώ καθεστωτικά «μέσα» τής πολυεπίπεδης εξέγερσης των αμερικανών πολιτών, κάθε «χρώματος», με αφορμή τον στυγερό φόνο τού Τζωρτζ Φλόυντ, αναδημοσιεύουμε ένα αναλυτικό άρθρο, που βάζει τα πράγματα στη θέση τους με συγκεκριμένο τρόπο.
Οι όψιμοι ή κατά περίπτωση έλληνες «Δημοκρατικοί», από την κεντροδεξιά ώς την άκρα δεξιά (μέχρι και ο Πλεύρης «μετανόησε) «στοιχίζονται» αδιάκριτα με τους Δημοκρατικούς τών ΗΠΑ! Οι οποίοι με την υποκρισία τους και την άθλια και ηλίθια σπέκουλα γύρω από τον φόνο τού Φλόυντ, κάνουν ό,τι μπορούν με τον Τζο Μπάιντεν να ξαναβγάλουν τον Τραμπ! Τον ερχόμενο Νοέμβρη είναι πολύ πιθανό να «οδύρονται» μέχρι παροξυσμού απ' ό,τι τον Νοέμβρη τού 2016, όταν η «πολλή» Χίλαρυ Κλίντον έχασε την προεδρία από έναν κλόουν...
Οι έλληνες «Δημοκρατικοί» τί θέλουν να μάς πουν, στοχεύοντας έναν «εύκολο» στόχο στην άλλη άκρη τού κόσμου; Πως αυτοί, η αστυνομία τους, η κυβέρνησή τους, ο δικός τους «πρόεδρος» είναι πιο δημοκρατικοί, λιγότερο ή καθόλου αυταρχικοί από τον Τραμπ; Η Μινεάπολη είναι μακριά, αλλά τα Σεπόλια δίπλα τους. Και σε τελική ανάλυση, είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιοι!
ΤΡ.
Αυτό δεν έχει να κάνει, πολύ, με τον Τραμπ...
Οι δολοφονίες πολιτών και η εν γένει αστυνομική βία στις ΗΠΑ δεν ξεκίνησαν τον Νοέμβριο τού 2016. Ούτε η φτώχεια, η γκετοποίηση, ο ρατσισμός. Και σίγουρα δεν θα τελειώσουν τον φετινό Νοέμβριο, αν ο Ντόναλντ Τραμπ χάσει τις εκλογές. Ακόμα και αν ο Τζο Μπάιντεν επιλέξει για αντιπρόεδρό του μαύρη γυναίκα, όπως ακούγεται έντονα το τελευταίο διάστημα.
Πώς το ξέρουμε; Μα διότι δεν σταμάτησαν αυτά τα φαινόμενα ούτε όταν πρόεδρος επί οκτώ χρόνια ήταν ένας μαύρος Δημοκρατικός, με μαύρο υπουργό Δικαιοσύνης. Η διαφορά των Δημοκρατικών από τους Ρεπουμπλικάνους ίσως συμπυκνώνεται καλύτερα σ' αυτό που είπε ο Μπάιντεν πριν λίγες μέρες. «Μην τούς πυροβολείτε στην καρδιά, πυροβολήστε τους στα πόδια»...
Η σημερινή εξεγερσιακή δυναμική στις ΗΠΑ είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών συστημικού ρατσισμού. Και το σύστημα που τον παράγει ονομάζεται καπιταλισμός. Το χρώμα τού δέρματος των θυμάτων του, δεν είναι παρά ένα χρήσιμο εργαλείο, είναι πιο εύκολο να ελέγξεις τους φτωχούς που καταπιέζεις, όταν μπορείς να τους χωρίσεις σε ομάδες και να στρέψεις τη μία ενάντια στην άλλη. Τα δεδομένα μπορεί να είναι κάπως άνισα, αλλά το ίδιο συμβαίνει όπου γης. Και εδώ στα μέρη μας. Ο φτωχός γηγενής στρέφεται εύκολα από την εξουσία προς τον φτωχό μετανάστη, πρόσφυγα, ξένο.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι παρά άλλη μια έκφραση αυτού τού συστήματος. Ως ιδιοκτήτης διαμερισμάτων, έκανε ό,τι μπορούσε για να μην μένουν στην ιδιοκτησία του μαύροι. Ως πλούσιος λευκός γόνος ρατσιστών, είχε πάντοτε τα χρήματα και τις ευκαιρίες να διάγει ζωή χαρισάμενη, να αποτυγχάνει χωρίς κόστος, να βρίσκεται πάντα στα φώτα τών ΜΜΕ, να προβάλλεται και να κερδίζει.
Ως πρόεδρος, έκανε τα προβλεπόμενα, και μερικά απρόβλεπτα. Η ευκολία τής χρήσης τής εθνοφρουράς για την καταστολή τών διαδηλωτών (που έχει παρελθόν και μέλλον στις ΗΠΑ), οι απειλές για ζωντανά πυρά και χρήση τού στρατού και το γενικότερο αμόρφωτο νταηλίδικο πρωτοφασιστικό στυλ του, είναι οι αστερίσκοι σε μια κατά τα άλλα προβλεπόμενη αμερικανική προεδρία, τουλάχιστον ως προς τη διαιώνιση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Δεν θα ήταν διαφορετική η κατάσταση αν πρόεδρος ήταν ο Μάικ Πενς ή ο ζάμπλουτος θρησκόληπτος μαύρος νευροχειρούργος Μπεν Κάρσον. Ή οποιοσδήποτε άλλος Ρεπουμπλικάνος, ή σχεδόν οποιοσδήποτε άλλος Δημοκρατικός. Μπορεί να έλειπαν οι αστερίσκοι, μπορεί το σύστημα να ήταν περισσότερο ενδεδυμένο με κάποιον μανδύα «κανονικότητας», μπορεί να ήταν λιγότερο προκλητικό, αλλά θα παρέμενε στην ουσία το ίδιο.
Ήταν επί προεδρίας Ομπάμα που οι (κυρίως αυτόχθονες) διαδηλωτές κατά του αγωγού Dakota Access Pipeline αντιμετωπίζονταν με απίστευτη βία. Επί προεδρίας Ομπάμα δολοφονούνταν άοπλοι μαύροι από την αστυνομία, η οικονομική και κοινωνική ανισότητα εντεινόταν και οι ΗΠΑ συνέχιζαν να δολοφονούν σκουρόχρωμους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη.
Ο Τραμπ δεν είναι το πρόβλημα. Είναι απλά μέρος τού προβλήματος. Ένα αγράμματο, ναρκισσιστικό, προκλητικό και εγωκεντρικό κομμάτι του προβλήματος, αλλά όπως και να έχει, όχι το όλον. Μια ψήφος προς τους Δημοκρατικούς στις εκλογές τού Νοεμβρίου δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα, όπως διατείνονται συνεχώς τις τελευταίες μέρες σχολιαστές και δημοσιογράφοι στις ΗΠΑ που πρόσκεινται σ' αυτούς. Θα απομακρύνει απλά αυτό το κομμάτι, τον προκλητικό Ντόναλντ Τραμπ.
Οι φτωχοί Αμερικανοί δεν θα δουν τη ζωή τους να εξισώνεται με αυτή τών ανώτερων τάξεων, ίσως να αποκτήσουν λίγο πιο εύκολη πρόσβαση σε υγειονομική ασφάλιση. Η αμερικανική αστυνομία δεν θα πάψει να στοχοποιεί φτωχούς μαύρους, ίσως απλά να τούς πυροβολεί στα πόδια αντί στην καρδιά. Ο Τραμπ δεν είναι το πρόβλημα, είναι το σύμπτωμα.