Αρμοί της εξουσίας είναι οι μηχανισμοί που εξασφαλίζουν, στα πλαίσια του κράτους και της κοινωνίας, την αναπαραγωγή της κυρίαρχης τάξης και προφανώς την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της.
Γνωστοί από την εποχή του Μαρξ, οι αντιδραστικοί θεσμοί της Εκκλησίας, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, της εκπαίδευσης, αλλά και οι διάφορες δήθεν ανεξάρτητες αρχές αναπαράγουν την ταξική δομή της κοινωνίας και τις σχέσεις εκμετάλλευσης. Το δε κράτος, ως εποικοδόμημα, συγκροτείται ταξικώ τω τρόπω. Όχι ως προστάτης των αποκάτω, αλλά ως υπαρασπιστής των αποπάνω...
Για την αριστερά, το κράτος αντιστοιχεί στην αστική εξουσία, η οποία εν τέλει το ιδιωτικοποιεί, ώστε εκείνο που έπρεπε να λειτουργεί επ’ ωφελεία των πολλών, λειτουργεί σε κάθε περίπτωση προς όφελός της. Αυτή ακριβώς τη σχέση ιδιοκτησίας, αστικής τάξης - δομών του κράτους, η αριστερά οδείλει να την ανατρέψει.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να ενδυναμώσει τους αρμούς στις ρωγμές που διάνοιξε μια κυβέρνηση της αριστεράς,
να επανιδρύσει δηλαδή το επιτελικό λεγόμενο κράτος. Έτσι, στο κράτος του κυρίου Μητσοτάκη επιχειρείται τα πάντα (διοίκηση, σχολεία, μονάδες υγείας, κοινωνική ασφάλιση και τα λοιπά) να αντιστοιχούνται δομικά στην αστική εξουσία. Η σπουδή για την παρείσφρηση της «αριστείας» των ιδιωτών σε κάθε τομέα αυτό ακριβώς υπηρετεί, να ισχυροποιείται η εξουσία των κυριάρχων. Και επειδή οι ιδέες δεν είναι παρά η αντανάκλαση των σχέσεων παραγωγής, οι «αξίες» του νεοφιλελευθερισμού, με προεξάρχουσες την ατομική ελευθερία και την ιδιωτική πρωτοβουλία, διαβρώνουν τη συνείδηση των εξουσιαζομένων.
Κρίσιμος λοιπόν αρμός της εξουσίας είναι αυτός που επιτρέπει τη διάχυση των ιδεών της κυριαρχίας. Η μάχη για την ιδεολογική ηγεμονία, που εν πολλοίς κερδήθηκε από τη δεξιά, με τη συκοφάντηση των ιδεών της αριστεράς και τη διαρκή προπαγάνδα, είναι η άυλη μορφή τής ουσιαστικής κυριαρχίας εκείνου που αποκαλείται βαθύ, αυταρχικό, κατασταλτικό κράτος.
Η εκτελεστική εξουσία είναι το ένα μέρος του οποίου η αριστερά κερδίζοντας τις εκλογές οφείλει να αναλάβει την ευθύνη και τον έλεγχο. Το άλλο είναι να ανακτήσει την ηγεμονία των ιδεών, ώστε λόγου χάρη εκεί όπου βλέπουμε αντιμεταναστευτικές διαδηλώσεις, να βλέπουμε αντιπολεμικές, φιλίας και αλληλεγγύης των λαών.
Πρέπει επίσης η αριστερά να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με κάθε αντιδραστικό ιδεολογικό μηχανισμό. Να επιβάλλει εν τοις πράγμασι την ανεξιθρησκεία, να αντιμετωπίσει την Εκκλησία δίχως αβρότητες, όπως της πρέπει, να τη φορολογήσει όπως της πρέπει, να αντεπιτεθεί στην προπαγάνδα των ρασοφόρων, κοντολογίς να τολμήσει επιτέλους τον διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας.
Και ακόμα, με τους οργανικούς της διανοούμενους (αν δεν έχει, να διαμορφώσει) να αντεπιτεθεί στις λέξεις - σύμβολα της δεξιάς. Να καταδείξει πως «αξιοκρατία», λόγου χάρη, δεν είναι η συλλογή πληρωμένων ακαδημαϊκών τίτλων τεχνοκρατών, αλλά η ταξική μεροληψία υπέρ των πολλών.
Τέλος, να αντιπαρατεθεί με την κρατούσα κουλτούρα των ΜΜΕ, που επιβάλλει συγκεκριμένη πολιτική αισθητική, αρνούμενη να συμμετέχει στα στημένα παιχνίδια της τηλοψίας και να διαρρήξει την προπαγάνδα που διαχέει το βαθύ κράτος των μιντιαρχών...