Από την περασμένη Τετάρτη, ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε ο τρίτος μόλις πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ και ο πρώτος Ρεπουμπλικανός που παραπέμπεται σε δίκη στην Γερουσία, από την Βουλή των Αντιπροσώπων. Πρώτος ήταν ο Άντριου Τζόνσον, το μακρινό 1868 και ο Μπιλ Κλίντον το 1998. Και οι δύο Δημοκρατικοί.
Ο πρώτος παραπέμφθηκε διότι έβαζε προσκόμματα στους σχεδιασμούς των Ρεπουμπλικανών για τις ηττημένες, στο εμφύλιο, νότιες πολιτείες και ο δεύτερος για έναν μακράν ταπεινότερο και ταπεινωτικό λόγο, διότι απέκρυψε την αλήθεια γύρω από τον περίφημο «λεκέ» και την σχέση του με εργαζόμενη στον Λευκό Οίκο. Και στις δύο περιπτώσεις η διαδικασία «σκάλωσε» στην Γερουσία, λόγω κομματικών συσχετισμών. Το ίδιο προεξοφλούν πολλοί ότι θα γίνει και αυτήν την φορά, ακριβώς διότι στην Γερουσία κυριαρχούν οι Ρεπουμπλικανοί. Ωστόσο, αυτό σε τίποτα δεν αλλάζει την ιστορικότητα της απόφασης για το αμερικανικό πολιτικό σύστημα.
Όλα ξεκίνησαν από ένα τηλεφώνημα, στις 25 του περασμένου Ιουλίου, μεταξύ του Αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ και του Ουκρανού ομολόγου του, Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Το μόνο σίγουρο και σύμφωνα με όσα έχουν επιβεβαιωθεί μέχρι στιγμής και από τον Λευκό Οίκο είναι, ότι αντικείμενο εκείνης της συνομιλίας ήταν ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις επόμενες προεδρικές εκλογές, Τζο Μπάιντεν και ο γιος του, Χάντερ.
Από εκεί και πέρα, υπάρχει «χάος» σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο εκείνης της συνομιλίας. Οι μεν Δημοκρατικοί υποστηρίζουν, ότι σε εκείνο το τηλεφώνημα ο Τραμπ, πίεσε τον Ζελένσκι να ερευνήσει αν ο Μπάιντεν πατήρ είχε παρέμβει για να παγώσει έρευνα εναντίον ουκρανικής εταιρείας, στέλεχος της οποίας ήταν ο γιος του. Μάλιστα, η πίεση είχε και χαρακτήρα εκβιασμού, αφού ο Τραμπ απείλησε με πάγωμα της αμερικανικής βοήθειας, ύψους περίπου 400 εκατομμυρίων δολαρίων, προς το Κίεβο, σε περίπτωση που ο Ζελένσκι δεν προχωρούσε στην έρευνα.
Ο δε Λευκός Οίκος παραδέχεται πως όντως υπήρξε τέτοια απειλή, αλλά είχε τον χαρακτήρα πολιτικής πίεσης για την… αντιμετώπιση της διαφθοράς στην Ουκρανία, ενώ, σε μία άλλη προεδρική εκδοχή, για να πιεστούν οι ευρωπαϊκές χώρες να βάλουν το χέρι στην τσέπη για την Ουκρανία.