Η σπουδή που έδειξαν οι Μπίστης, Λιάκος και Παναγιώτου να εγκαλέσουν τον Παύλο Πολάκη για τα σχόλια που έκανε στο πολιτικό τους τοτέμ που ακούει στο όνομα Κώστας Σημίτης αποκάλυψαν και τα όρια που μπορεί να έχει η όποια διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι, απ' αυτήν την άποψη, τυχερός. Βρίσκεται σε θέση, αρκετά νωρίς και πριν ξεδιπλώσει στο σύνολό του το πολιτικό του σχέδιο για την ανακατάληψη της εξουσίας, να δει ποιοί πραγματικά μπορούν να τον βοηθήσουν σ' αυτόν τον σκοπό και ποιοί μπορούν να του βάλουν πολύ υψηλά εμπόδια ξυπνώντας τα μέχρι πρότινος ξεχασμένα πολιτικά φαντάσματα του πρόσφατου παρελθόντος.
Εκτός πια και αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά στα σαρανταπέντε του. Ξέρει πάντως πολύ καλά ο πρώην πρωθυπουργός ότι ο πολιτικός χώρος από τον οποίο προέρχεται και του οποίου ηγείται τα τελευταία δέκα χρόνια πολέμησε το καθεστώς Σημίτη με συνέπεια. Και εκ των πραγμάτων δικαιώθηκε ηθικά και ιστορικά γι' αυτήν του την επιλογή [...].
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη το παλιό, οφείλει, αντίθετα, να γεννήσει το καινούργιο. Οφείλει επίσης, αν θέλει να ηγεμονεύσει ξανά στην ελληνική κοινωνία, να «ρυμουλκήσει» το δημοκρατικό κόσμο προς τα αριστερά και όχι να «ρυμουλκηθεί» εκείνος προς το κέντρο, τάχα μου, για να συναντήσει τη μεσαία τάξη [...].
Αλήθεια, πόσοι από τη «δημοκρατική» παράταξη θα είχαν το σθένος να ψηφίσουν θετικά για τη συμφωνία των Πρεσπών; Μετρήθηκαν στη Βουλή πριν από περίπου δύο χρόνια και αποδείχθηκαν ολίγιστοι. Αλλωστε, καιρό τώρα, οι θέσεις του ΚΙΝΑΛ (ότι έχει απομείνει δηλαδή από το κουφάρι του ΠΑΣΟΚ κοινοβουλευτικά) θυμίζουν μάλλον Κυριάκο Βελόπουλο και όχι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που σέβεται τον εαυτό του [...].
Η πιθανή ενσωμάτωση των εκσυγχρονιστών σ' ένα πολιτικό υποκείμενο το οποίο υποτίθεται ότι θέλει να έχει αριστερό πολιτικό πρόσημο και να διακατέχεται από ταξική μεροληψία υπέρ των αδύνατων και των φτωχών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας θα προσφέρει ένα ανέλπιστο δώρο στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στην (πάλαι ποτέ) κεντροδεξιά που πλέον φλερτάρει έντονα με την ακροδεξιά.
Με άλλα λόγια θα ισοδυναμεί με χαρακίρι άνευ προηγουμένου. Το 2020 δεν έχει καμία σχέση ούτε με το 1981 ούτε με το 1996, ούτε καν με το 2010. Ο Παύλος Πολάκης με το ξέσπασμά του έριξε τις μάσκες έτσι ώστε να φανούν τα αληθινά πρόσωπα όσων είδαν φως και μπήκαν.