Θα το επιχειρήσουμε, παρ' όλο που υπάρχει κίνδυνος να παρεξηγηθούμε. Εδώ και καιρό τα ελληνικά διαδικτυακά μέσα ημών συμπεριλαμβανομένων, περιέργως και από δεξιά, λοιδωρούμε τον Ντόναλντ Τραμπ ή τον Μπόρις Τζόνσον ή και τους δυο μαζί ως
δίδυμο γελωτοποιών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσα τους αποδίδονται, για τις ακροδεξιές και ξενοφοβικές ιδέες τους και πρακτικές, τις θέσεις τους απέναντι στην καταστροφή του περιβάλλοντος, τον ρατσιμό και τις συμπεριφορές τους απέναντι στα κοινωνικά φύλα, είναι πέρα για πέρα αληθινά και επικίνδυνα, όταν δεν είναι για γέλια.
Άλλωστε, δεν έχουν λόγο να εκφράζουν προοδευτικές ιδέες. Εκτός βέβαια αν προτιμούσαμε τη Χίλαρυ Κλίντον (και την προτιμούσαμε!) και το αμερικανικό «δημοκρατικό κατεστημένο» που αιματοκύλισαν τον κόσμο γύρω μας και δεν έχουν χωνέψει την απροσδόκητη ήττα τους από τον απίθανο Ντόναλντ; Ή τον «εργατικό» Τζέρεμυ Κόρμπιν (ώσπου να καταλήξει Τόνυ Μπλαιρ...), που τα έχει εντελώς μπερδεμένα με το περίφημο «Μπρέξιτ».
Ως ...politicall correct, βρε παιδί μου;
Γελωτοποιοί μεν, αλλά ως οι κατ' εξοχήν ηγέτες του διεθνούς καπιταλισμού κανονίζουν πράγματα που μας αφορούν και ίσως πρέπει να τους παίρνουμε πιο σοβαρά...
Υ.Γ. Όταν το γέλιο μετατρέπεται σε κλάμα. Τουλάχιστον δέκα (10) ελληνικά προϊόντα (τρόφιμα) πλήττονται από τους δασμούς που επιβάλλει ο Τραμπ στην Ευρωπαϊκή Ένωση...