Μόλις ένα ή δύο χρόνια πριν, θα διαβάζαμε σχεδόν παντού το κλισέ «έγκλημα πάθους» και θ' ακούγαμε ότι «τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε»...
Τώρα, με τη νέα δολοφονία γυναίκας στη Ρόδο αυτή τη φορά, την ενδέκατη μέσα στο 2021, βλέπουμε να χρησιμοποιείται ο όρος «γυναικοκτονία» και από Μέσα που μέχρι πρό τινος τον υποτιμούσαν ή τον λοιδορούσαν και τον διέβαλαν, γράφει ο πάντοτε εύστοχος φίλος Παντελής Μπουκάλας στην Kathimerini.gr (θα μάς συγχωρέσει που τού «πειράξαμε» λίγο τόν τίτλο και την επιλογή τής εικόνας, ζωγραφικός πίνακας «Ο θάνατος τής Υπατίας», τής αλεξανδρινής μαθηματικού, που δολοφονήθηκε από «πλήθος χριστιανών ανδρών», έργο τού Louis Figuier, 1866).
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Η γυναικοκτονία κατακρίθηκε σαν όρος κενός νοήματος και μάλιστα εισαγόμενος από την επάρατη Εσπερία (παρ' ότι η λέξη υπάρχει ήδη από την ελληνιστική εποχή) ή σαν περιττό κατασκεύασμα τών ευφάνταστων «δικαιωματιστών».
Για τους πιο πονηρούς από τους δημοσιογραφούντες δικολάβους, ο όρος δεν είναι απλώς ατυχής. Είναι λέει και προσβλητικός για τις γυναίκες. Επειδή, ισχυρίζονται οι κιβδηλοσοφιστές, όταν αποκαλούμε γυναικοκτονία και όχι ανθρωποκτονία τον θάνατό μιας γυναίκας από καραμπίνα, μαχαίρι, πιστόλι ή άγριο ξυλοδαρμό, τής στερούμε τή θεμελιώδη ιδιότητά της, του ανθρώπου...
Ευφυολογήματα τής κακιάς ώρας. Σαν την κακιά ώρα που επικαλούνται συνήθως όσοι θανατώνουν τή σύζυγο ή την ερωτική τους σύντροφο, το «κτήμα» τους δηλαδή, όχι επειδή παραφέρθηκαν πάνω στη στιγμή, αλλά επειδή είχαν προηγηθεί πολλές στιγμές βίας και προσβολής, τόσο «φυσικές» και τόσο «αυτονόητες» άλλωστε.
Καμία Μοίρα δεν φταίει για το «μοιραίο». Τα δικά μας χέρια κόβουν τό νήμα τής ξένης ζωής, της γυναικείας ζωής. Δεν το κόβει η Άτροπος τής Μυθολογίας. Το κόβει ο άντρας, που γενεές γενεών τον διδάσκουν ότι η ανθρώπινη κανονικότητα είναι η αρσενική κανονικότητα. Και τον εκπαιδεύουν πώς να φέρεται «σωστά» ώστε να ανταποκρίνεται στον ρόλο του. Στο «αξίωμά» του μάλλον, καθιερωμένο υποτίθεται από τη φύση και ευλογημένο από τον θεό, τον κάθε θεό.
Η σταδιακή αλλαγή ορολογίας στην περιγραφή τών φονικών δεν δηλώνει και αλλαγή νοοτροπίας. Δεν ξεριζώνονται έτσι εύκολα «αξίες» χιλιετιών. Δεν είναι ωστόσο ασήμαντο να βλέπεις πλέον τον όρο γυναικοκτονία σε εφημερίδες και ιστοσελίδες όλου τού πολιτικού φάσματος, ακόμα και σε όσες χθες τον έκριναν απαράδεκτο, αν όχι γελοίο.
Και η υποκρισία να κρατάει τό χέρι τών μισών τιτλοδοτών, η επαναλαμβανόμενη χρήση τού όρου ίσως πείσει κάποιους από τους νεότερους πως η μοίρα τής γυναίκας δεν είναι η υποταγή. Ούτε βέβαια η βάναυση τιμωρία της, ακόμα και η θανάσιμη, όταν δεν ανταποκρίνεται στον δικό της προδιαγεγραμμένο ρόλο, τού περιουσιακού στοιχείου και τής πειθαρχημένης υπηρέτριας...