Η ψήφιση τού νέου ασφαλιστικού εν τάχει προχθές το βράδυ στη Βουλή (μόνο με τις ψήφους τής Νέας Δημοκρατίας...) πέρασε στα ψιλά τών ενημερωτικών μέσων και χωρίς καλά - καλά να το πάρουμε χαμπάρι. Η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε ανερυθρίαστα την ευκαιρία...
Είμαστε σίγουροι ότι αν δεν επρόκειτο γι' αυτό το νομοσχέδιο, ο κύριος Τασούλας θα διέκοπτε τή συνεδρίαση τής Βουλής λόγω τού θανάτου τού Μίκη Θεοδωράκη, όπως τού προτάθηκε από το ΚΚΕ και συμφώνησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή θα ήταν ίσως η μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσε να αποδώσει η Ελληνική Πολιτεία στον Μίκη, ο δε ο κύριος Χατζηδάκης δεν θα είχε την ευκαιρία να εκστομίσει από το βήμα τού κοινοβουλίου την ύβρι. «Την ημέρα που οι Έλληνες ενωμένοι τιμούμε τή μνήμη τού Μίκη Θεοδωράκη, ο κύριος Τσίπρας ήρθε στη Βουλή με μια τοποθέτηση που ήταν η επιτομή τού διχασμού»! Έτσι αντιλαμβάνονται οι δεξιοί τούς «αγώνες τού Μικη», που «τίμησαν» επί δύο μέρες με ακατάσχετη πολυλογία, στην οποία παρέσυραν και την Αριστερά.
Αν οι έλληνες εργαζόμενοι και οι αριστεροί θέλουμε να τιμήσουμε έμπρακτα τόν Μίκη Θεοδωράκη και να μην τόν αφήσουμε βορά στην ιδεολογική και ταξική λαιμαργία τών δεξιών, να μετατρέψουμε τό λαϊκό προσκύνημα και την κηδεία του σε πάλης ξεκίνημα... Και αφού διαβάσουμε και κατανοήσουμε απόλυτα τα παρακάτω, να βγούμε στους δρόμους, αν όχι για μάς, για τους νέους έλληνες εργαζόμενους και τα παιδιά μας, που στη δική τους Δραπετσώνα δεν θά 'χουν πια ζωή. Γιατί...
ΤΡ.
Το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο έχει συγκεκριμένα αντικοινωνικά χαρακτηριστικά...
1. Είναι ένα νομοσχέδιο αχρείαστο. Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση τού 2016 αποδεδειγμένα πλέον και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μετά την εκπόνηση τής αναλογιστικής προβολής τού 2018, από την Αναλογιστική Αρχή και το Ageing Working Group, είχε διαμορφώσει δεδομένων των τότε συνθηκών ένα ασφαλιστικό σύστημα οικονομικά βιώσιμο, που αντιμετώπιζε και τον δημογραφικό κίνδυνο. Την ίδια παραδοχή έκανε μάλιστα και ο πρώην Υπουργός Εργασίας κύριος Βρούτσης 1,5 χρόνο πριν στη βουλή, όταν έφερε τόν Ν.4670/2020.
2. Είναι ένα νομοσχέδιο παρωχημένο. Είναι ήδη καταγεγραμμένη η αρνητική εμπειρία πολλών κρατών που επιχείρησαν μετάβαση από το αναδιανεμητικό στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Βάσει μελέτης του ILO, 6 στις 10 χώρες που εφάρμοσαν τις προηγούμενες τέσσερις δεκαετίες το μοντέλο που προκρίνει η κυβέρνηση, είτε στο σύνολο είτε σε μέρος τών συντάξεων, προχώρησαν εκ νέου σε μεταρρυθμίσεις επιστρέφοντας στη διανεμητική λειτουργία. Επί πλέον, οι οικονομικά αναπτυγμένες χώρες έχουν πλέον μεικτά συστήματα στηριζόμενα στη «νοητή κεφαλαιοποιήση», αναγνωρίζοντας ότι τα κεφαλαιοποιητικά συστήματα, πέρα από τον δημογραφικό κίνδυνο, αντιμετωπίζουν επιπρόσθετα και τον κίνδυνο τών χρηματαγορών.
3. Είναι ένα νομοσχέδιο κοινωνικά άδικο και αναποτελεσματικό. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι με το νέο σύστημα θα προκύψουν ακόμα και έως 68% μεγαλύτερες επικουρικές συντάξεις και ότι οι εισφορές των «ασφαλισμένων - επενδυτών» θα πέσουν στην ελληνική οικονομία. Δυστυχώς δεν ισχύει τίποτα από τα δύο. Οι χώρες που στο παρελθόν προέβησαν σε παρόμοια εγχειρήματα αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε μειώσεις συντάξεων, λόγω της αστάθειας τού χρηματοοικονομικού περιβάλλοντος. Επί πλέον, όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς την οικονομική λειτουργία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης ξέρει ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί περιορισμός στην κίνηση κεφαλαίων. Οι «διαχειριστές» που θα κληθούν να «τζογάρουν» τις εισφορές τών εργαζομένων δεν είναι άλλοι από τα γνωστά funds, που λειτουργούν σε διεθνοποιημένο περιβάλλον. Οι εργαζόμενοι στη χώρα μετατρέπονται έτσι «σε ένα τεράστιο ΑΤΜ», από το οποίο, κυρίως ξένες πολυεθνικές, θα αντλούν κεφάλαια, που θα επενδύονται σε ξένες οικονομίες. Συνεπώς, ο θετικός αντίκτυπος στην ελληνική οικονομία θα είναι μηδαμινός.
4. Είναι ένα νομοσχέδιο που διαρρηγνύει τήν αλληλεγγύη τών γενεών. Οι νέοι ασφαλισμένοι, που θα μπουν στο νέο σύστημα από το 2022, θα κληθούν να πληρώσουν για τις συντάξεις τους δύο φορές. Μία ως εργαζόμενοι, μέσω των αποδοχών - εισοδημάτων τους και μία ως φορολογούμενοι, για να καλύψουν τό κόστος μετάβασης από το διανεμητικό στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα, που κυμαίνεται, όπως παραδέχεται η ίδια η κυβέρνηση, μέσω τών αναλογιστικών μελετών που κατέθεσε στη βουλή, από 56 έως 78 δις ευρώ. Τα μεγέθη και οι χρηματοδοτικές ανάγκες τού νέου συστήματος, είναι τεράστιες. Είναι τόσο μεγάλες που μπορούν να τινάξουν στον αέρα, όχι μόνο τα δημοσιονομικά τού e-ΕΦΚΑ, αλλά τελικά και τον ίδιο τόν κρατικό προϋπολογισμό. Το 2008, όταν έσκασε η φούσκα τών ακινήτων στις ΗΠΑ, χάθηκαν δισεκατομμύρια ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία κάλυψε τελικά ο Αμερικανός φορολογούμενος.
5. Είναι ένα νομοσχέδιο αντιαναπτυξιακό. Οι χρηματοδοτικές ανάγκες τού νέου συστήματος θα εγκλωβίσουν τις αναπτυξιακές προοπτικές τής χώρας, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι οι δανειστές έθεσαν και ζήτημα βιωσιμότητας τού ελληνικού χρέους. Μελέτες υποστηρίζουν ότι το ήδη δυσθεώρητο ελληνικό δημόσιο χρέος μέχρι το 2070 δύναται να επιβαρυνθεί σε ένα ποσοστό κοντά στο 15%.
6. Είναι ένα νομοσχέδιο ιδεολογικά εμμονικό. Βασικός στόχος τού νέου κεφαλαιοποιητικού συστήματος τού «ατομικού κουμπαρά» δεν είναι άλλος από το να παραχωρήσει δεκάδες δις ευρώ, τον κόπο και τον ιδρώτα των εργαζομένων και τών ελευθέρων επαγγελματιών σε λίγες μόνο ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Είναι η γνωστή ιδεολογική προσέγγιση, που κατέρρευσε κατά την διάρκεια τής πανδημίας, που υποστηρίζει ότι «η αγορά αυτορυθμίζεται» και ότι η σώρευση πλούτου προς τα πάνω θα οδηγήσει στη διάχυσή του στις μάζες (trickle down economics...). Την ώρα που διεθνώς η ανάγκη τού δημοσίου χώρου διευρύνεται και τα κράτη σώζουν τις αγορές, η ελληνική κυβέρνηση κινείται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, εφαρμόζοντας πολιτικές ιδιωτικοποίησης, ακόμα και στους πιο ευαίσθητους τομείς τού κοινωνικού κράτους.
7. Το νέο νομοσχέδιο είναι βαθιά ταξικό. Δεν είναι οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες εκείνοι που έχουν ανάγκη την επικουρική σύνταξη για να ζήσουν. Οι φτωχοί εργαζόμενοι, που πληρώνουν μια ζωή, είναι εκείνοι που θα κληθούν να υποστούν τις μελλοντικές ζημιές, ενώ θα δουν τις επικουρικές τους συντάξεις να εξαϋλώνονται.
Τέλος, κανείς δεν πρέπει να αντιμετωπίσει τό νέο ασφαλιστικό χωριστά από άλλα δύο πρόσφατα νομοθετήματα, που οδηγούν στην πιο άγρια λεηλασία τού λαϊκού εισοδήματος, της λαϊκής περιουσίας και των μισθών τών εργαζομένων. Του νέου πτωχευτικού νόμου και του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη.
Κάθε προοδευτική πρόταση εξουσίας οφείλει να ξεκινάει από την κατάργηση αυτών των τριών νομοθετημάτων, αν θέλει να είναι συνεπής και να ακουμπά στις ανάγκες του λαού...