"Αν βρίσκεστε στους οικισμούς... εκκενώστε τώρα προς...». Αλλά πολλοί δεν «εκκένωσαν Δεν εγκατέλειψαν δηλαδή τις εστίες τους στο έλεος τής φωτιάς ...και του κρατικού μηχανισμού.
Πρόκειται για μια νέα κατηγορία «αρνητών», κοντά σ' εκείνους τής πανδημίας και τών εμβολιασμών, ένα νέο «φαινόμενο ανυπακοής», το οποίο πρέπει να παταχθεί εν τη γενέσει του! Ο Παντελής Μπουκάλας στην Kathimerini.gr το περιγράφει με γλαφυρό τρόπο...
Με όρους «κανονικότητας», όταν με το καλό σβήσουν οι πυρκαγιές που κατατρώνε τήν ψυχή τού τόπου, οι δικαστικές και οι αστυνομικές υπηρεσίες και τα συναρμοδίως αναρμόδια υπουργεία θα βρεθούν μπροστά σε μιαν αδήριτη ανάγκη. Να πατάξουν τό φαινόμενο τής ανυπακοής εν τη γενέσει του. Ή μάλλον τώρα που αρχίζει να μπουσουλάει. Να εντοπίσουν δηλαδή όσους κάγχασαν ακούγοντας και ξανακούγοντας τό επιτακτικό μήνυμα τού «112» και αντί να σηκωθούν να φύγουν, αντί να αρκεστούν σε προσευχές προς τον Θεό και εκκλήσεις προς την πολιτεία (ποιός από τους δυο ακούει λιγότερο είναι ένα παμπάλαιο ερώτημα), έμειναν να πολεμήσουν τή φωτιά. Με κλαριά. Έστω με κλαριά.
Αυτή τη φορά πρέπει να δουλέψουν συντονισμένα και μεθοδικά οι ένστολοι διώκτες τής πάσης ανυπακοής, πριν θεριέψει τό κακό διά τής μιμήσεως. Οχι όπως δούλεψαν στα μέτωπα τών πυρκαγιών, με χαοτικούς αυτοσχεδιασμούς. Και ν’ απλώσουν παντού τα ερευνητικά δίχτυα τους. Στην Εύβοια, στην Ηλεία, στη Μεσσηνία, στη Λακωνία, στη Φωκίδα, στα Γρεβενά (πόσο μακριά είναι τελικά τα κάθε Γρεβενά από το κέντρο, ούτε πυροσβεστικά αεροπλάνα φτάνουν εκεί ούτε δημοσιογραφικά βανάκια). Και στη Βαρυμπόμπη, στο Κρυονέρι και στις Αφίδνες, στην Αττική γενικά, αν και εκεί ήταν λιγότεροι οι αρνητές τού «112». Πιθανότατα επειδή ουδείς από τους κατοίκους τών περιοχών αυτών φοβόταν ότι θα κινδύνευε το σπίτι του, τόσο κοντά στο Σύνταγμα, με την πολιτεία «υποδειγματικά προετοιμασμένη», την Πυροσβεστική να ρίχνει εκεί το βάρος της, τις εστίες μικρές στην αρχική τους εκδήλωση και περιχαρακωμένες και τους ανέμους κάθε άλλο παρά θυελλώδεις.
Δεν έκαναν τού κεφαλιού τους από αυτοκτονικό πάθος οι πάμπολλοι πολίτες που αρνήθηκαν να υπακούσουν στην εντολή εκκένωσης. Αντάρτεψαν επειδή βεβαιώθηκαν γρήγορα ότι η Πυροσβεστική, εναέρια και επίγεια, δεν επαρκούσε. Έβλεπαν ότι και όταν ακόμα έφταναν πυροσβέστες στον τόπο τους, δεν τον γνώριζαν, δρούσαν χωρίς αντίκρισμα και έπρεπε να τούς καθοδηγήσουν οι ίδιοι. Να τούς πουν τά μυστικά τού σπιτιού τους. Του μεγάλου τους σπιτιού. Του κοινού. Του δάσους. Αυτό έμειναν να προστατέψουν. Αν αυτό καταβροχθιζόταν από τις φλόγες, το άλλο τους σπίτι, το μικρό και ιδιόκτητο, θα απέμενε σκέτα ντουβάρια.
Δίπλα στους ντόπιους, οι εθελοντές. Επίσης ανυπάκουοι. Να τούς τιμωρήσουμε λοιπόν; Ή να υποκλιθούμε στο φρόνημά τους, στο πάθος τής προσφοράς και της αλληλεγγύης; Να υποκλιθούμε, πρώτ’ απ’ όλα, στη μνήμη τών δύο εθελοντών που αυτοθυσιάστηκαν...